Międzywydziałowe Stowarzyszenie Dziennikarzy "Mosty", UŚ

  Londyn stanowi jedno z największych cent rów turystycznych na świecie. Rocznie odwiedzany jest przez ponad dwadzieścia milionów ludzi. Zabytkowa wieża Big Ben czy diabelski młyn widokowy London Eye to elementy, które nieodzownie od pokoleń kojarzą się z angielską monarchią, tak samo, jak Wielki Kanion budzi pierwsze skojarzenie ze stanem Arizona w Stanach Zjednoczonych. Jednak nie każdy angielski zabytek uchował się na tyle dobrze, by mógł nosić miano symbolu narodowego. Tak właśnie było w przypadku London Bridge – mostu, który stopniowo osiadając na dnie Tamizy, został kupiony i przetransportowany kamień po kamieniu do Arizony, wraz z całą swoją niezwykłą historią.   W 1958 roku w Stanach Zjednoczonych biznesmen i przedsiębiorca Robert P. McCulloch wykupił trzy i pół tysiąca akrów ziemi ciągnącej się nad wschodnim brzegiem jeziora Havasu. W 1964 roku, wraz ze współpracownikiem Corneliusem V. Woodem Jr., założył tam miasto. Obaj bardzo pragnęli, by zaistniało ono na mapach A

  „Absurdalność daje się wyrazić tylko za pomocą humoru”. Słowa Alfreda Hitchcocka stanowią kwintesencję brytyjskiego humoru. Mieszanka nonsensu, ironii i kpiny, która zaskakuje odbiorcę na każdym kroku. Śmiały dowcip wyśmiewający dosłownie każdą dziedzinę życia. Londyńczycy bawią i uczą dystansu do samego siebie jak nikt inny. Brytyjski humor, czyli z czym się to je? Dlaczego angielski humor jest taki specyficzny, a przede wszystkim dlaczego nas bawi? Geneza niebanalnych żarcików sięga późnego średniowiecza i wiąże się z twórczością Geoffreya Chaucera. Ten angielski poeta słynął z ciętego języka, którym przełamywał stereotypy, tworząc przerysowaną karykaturę postaci. Były to przede wszystkim frywolne dowcipy. Ten przekoloryzowany humor rozsiadł się wygodnie na pluszowym fotelu Wielkiej Brytanii i na stałe zagościł na jej salonach. Sarkazm i ironia to główne składniki brytyjskich dowcipów. Brytyjczycy uwielbiają burzyć konwencje, łamać tabu i przeciwstawiać się utartym schematom, c