Małe rozczarowanie

Pojawienie się Songs of Experience w sklepach muzycznych 1 grudnia nie było zaskoczeniem, choć w naszej pamięci wciąż pozostaje spektakularne i nie spodziewane pojawienie się Songs of Innocence na iTunesie w 2014 roku. Krytycy co do nowego albumu U2 pozostają zgodni – płyta nie zachwyca.

Przyznam szczerze, że dopiero niedawno przesłuchałam Songs of Experience w całości. Stało się tak być może dlatego, że jej wydanie nie było aż tak medialnie nagłośnione jak w przypadku Songs of Innocence. Pamiętam nagłówki portali rozpisujących się o wielkiej niespodziance ze strony zespołu, który postanowił pozostawić swoich fanów w zupełnej nieświadomości zamiaru wydania tego albumu. Najnowsze, czternaste już dzieło zespołu jest kontynuacją poprzedniej płyty. Tworząc je, muzycy inspirowali się zbiorem poematów Williama Blake’a. Songs of experience miało mieć też silne zabarwienie polityczne. Podobno Bono zmieniał teksty utworów pod wpływem wyboru Donalda Trumpa na prezydenta Stanów Zjednoczonych. Jednak płyta ostatecznie nie niesie ze sobą silnego przesłania. Jedyną wyraźną jej puentą jest to, że jedynie miłość może nas ocalić.

Warto zwrócić uwagę na okładkę samej płyty. Bez wątpienia utrzymaną w klimacie U2, a postacie na niej są wyjątkowe: córka The Edge'a wraz z synem Bona. Autorem tego świetnego zdjęcia jest słynny fotograf Anton Corbijn. Płytę promowały dwa bardzo przebojowe single The Blackout i You’re The Best Thing About Me. Nie można powiedzieć, że utwory na płycie są słabe. Wręcz zbrodnią byłoby posądzić o coś takiego The Edge'a oraz Bono. Nowy album w całości brzmi bardzo przyjemnie, spokojnie i relaksująco. Jednak nie jest niczym nowym, a nawet trochę rozczarowuje.

Taki odbiór może być spowodowany podjęciem przez muzyków próby modyfikacji charakterystycznego brzmienia grupy. Ten zabieg spowodował też, że krytycy porównują ich do zespołów takich jak Coldplay czy The xx, którzy kiedyś na pewno sami inspirowali się U2.
Szkoda, że The Edge, którego darzę ogromnym szacunkiem, nie miał szansy mocniej się wykazać. Teksty piosenek miały opowiadać konkretne historie. Niektóre z nich faktycznie takie są np. Landlady, ale co do kilku mam wątpliwości, czy nie zostały napisane odrobinę na siłę. 

Na płycie brakuje mi porządnych ballad, od których specjalistą jest Bono. Na tym albumie niestety nie zostały w pełni wykorzystane jego możliwości wokalne. Skrajnie nieprzychylne recenzje mówią nawet o tym, że w niektórych utworach lepiej poradziłaby sobie Taylor Swift, pojawiają się nawet zarzuty, iż tytuły utworów brzmią jak zdania z listu św. Pawła do Koryntian...

Podsumowując, płyty Songs of experience słucha się dobrze. Ma swoje lepsze i gorsze momenty. Kilka utworów bardzo mi się spodobało. Jednak moim zdaniem jako całość Songs of Innocence wypada dużo lepiej. Fani U2, a przede wszystkim fani wokalu Bona na pewno są nią zachwyceni. Ja sama podziwiam tych muzyków za to, że będąc od tylu lat na scenie, chce im się dalej tworzyć, choć przecież spokojnie mogliby już przejść na zasłużoną muzyczną emeryturę.

Karolina Sołtysek

karolina.soltysek@outlook.com