Serialowe Fargo, czyli powrót do klasyki

Film Fargo z 1996 roku odniósł niezaprzeczalny sukces, czego doskonałym potwierdzeniem jest otrzymanie dwóch oskarowych statuetek. Nagrody te udzielone zostały w kategoriach najlepsza aktorka pierwszoplanowa, z czym się nie zgadzam, oraz najlepszy scenariusz oryginalny, z czym polemizować nie mogę. Teraz nadszedł czas na odświeżenie znanego już nam klimatu w… serialu.

Początkowo pełna obaw zasiadłam do obejrzenia odcinka pilotażowego pierwszego sezonu. Ku szczeremu zaskoczeniu okazało się, że zachowany został niepokojący, tajemniczy klimat panujący w Minnesocie, jakże charakterystyczny dla filmowego arcydzieła braci Coen. Również świetna muzyka, a także zdjęcia oraz widoki w akompaniamencie białego puchu połączone z senną aurą zadziałały na plus i zachęciły mnie do dalszego zapoznania z serialem.

Wyobraź sobie, że jesteś zwykłym, szarym człowiekiem mieszkającym na całkowitym zadupiu, a twoje życie to jedno wielkie pasmo niekończących się porażek i upokorzeń. Nie brzmi najlepiej? Witaj w świecie Lestera Nygaarda, przeciętnego sprzedawcy ubezpieczeń. Pewnego dnia nasz bohater spotyka swojego prześladowcę z liceum, co tylko utwierdza nas w przekonaniu, że mamy do czynienia z największą łamagą naszych czasów. Wskutek niefortunnego wypadku trafia do szpitala na ostry dyżur, gdzie poznaje na pierwszy rzut oka niepozornego, aczkolwiek odrobinę dziwnego i budzącego niepokój swoją obecnością mężczyznę, Lorne’a Malvo. W tym momencie życie nieświadomego jeszcze Lestera obierze zupełnie inny kurs niż się spodziewał, a wszystko to za sprawą jednej rozmowy, podczas której Nygaard dał upust swojej frustracji wobec szkolnego łobuza.

Następnego dnia wśród mieszkańców prowincjonalnego miasteczka Bemidji, w którym do tej pory niespotykane były żadne cięższe przestępstwa, szybko rozchodzi się informacja o brutalnym morderstwie wcześniej wspomnianego szkolnego prześladowcy. Zdarzenie to pociąga za sobą serię nieprzypadkowych zdarzeń oraz kolejne dwa trupy. Jaki związek ma z tym wszystkim spotkanie na szpitalnym oddziale? Do czego tak naprawdę zdolny jest człowiek, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo? Sprawa jest bardziej złożona, niż mogłoby się wydawać.

W serialowej koncepcji Fargo otrzymujemy zamkniętą strukturę fabularną, co jest wielkim atutem. Dzięki temu zabiegowi jesteśmy w stanie bliżej przyjrzeć się bohaterom oraz w pełni skupić się na akcji kręcącej się, a jakże, wokół postaci Lestera Nygaarda, którego odgrywa fenomenalny Martin Freeman. Doskonałym posunięciem było także zaangażowanie Billy’ego Boba Thorntona w roli Lorna Malvo, który niesamowicie oddziałuje na widza, a jego interpretacja złego charakteru pozostaje na długo w pamięci i sprawia, że wyczekujemy na każdy fragment serialu z jego uczestnictwem. Na wielkie uznanie zasługuje również wcielająca się w policjantkę Allison Tolman, której postać w dużej mierze wzorowana była na jej filmowym odpowiedniku. Z całą pewnością mogę uspokoić grono odbiorców będących zagorzałymi przeciwnikami Frances McDormand – tutaj wielogodzinne towarzystwo stróża prawa nie jest tak irytujące jak w filmowej produkcji, co więcej, uważam, że kunszt aktorski jest na znacznie wyższym poziomie.

Mówi się, że odgrzewane kotlety nie smakują najlepiej, w tym jednak przypadku sądzę, że wszystkie niedociągnięcia pojawiające się w pierwowzorze zostały poprawione
i z czystym sumieniem mogę zachęcić do bliższego zapoznania się z serialowym Fargo, ponieważ z taką obsadą oraz scenariuszem smakuje znakomicie. 

Adrianna Sałecka

ada.sal@o2.pl